Ադենոմայի ՏՈՒՌ-ի հետևանքները

Ադենոմայի հեռացման ամենատարածված վիրահատությունը տրանսուրետրալ ռեզեկցիան է՝ շագանակագեղձի ՏՈՒՌ-ը: Այս վիրահատությունից հետո ծանրագույն բարդությունն է ՏՈՒՌ-սինդրոմը՝ օրգանիզմի ջրային ինտոքսիկացիա: Խնդիրը նրանում է, որ վիրահատության ընթացքում օգտագործվող լվացող հեղուկը կարող է ներծծվել արյան հոսքի մեջ և «ջրային թունավորում» առաջացնել: Դա վտանգավոր, երբեմն նույնիսկ ռեանիմացիայի հասցնող բարդություն է: Իզոտոնիկ լուծույթը, որում գործում է մոնոպոլյար էներգիա, առաջացնում է էրիթրոցիտների քայքայում և արյան էլեկտրոլիտային վիճակի խանգարում: Դա կարող է մահվան սպառնալիք ստեղծել, հատկապես սրտային հիվանդություններով տառապող հիվանդների համար: Չնայած այն հանգամանքին, որ ՏՈՒՌ-սինդրոմի հավանականությունը չի գերազանցում 0,3%-ը, այնուամենայնիվ շագանակագեղձի ՏՈՒՌ-ի այս բարդությունը պատճառ է հանդիսանում մոնոպոլյար ՏՈՒՌ-ից հրաժարվելու համար:

Եթե նախկինում շագանակագեղձի ադենոմայի մոնոպոլյար տրանսուրետրալ ռեզեկցիայի դեպքում հոսպիտալացումը տևում էր 7-10 օր, ապա ժամանակակից տեխնոլոգիաները թույլ են տալիս այդ ժամկետը հասցնել մինչև 1-3 օրվա: Նույնը վերաբերում է շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից հետո հետվիրահատական շրջանում միզային կատետերի առկայությանը. այժմ մենք կատետերը տեղադրում ենք ընդամենը 24-48 ժամով:
Հետվիրահատական շրջանում մեզի մեջ որոշ ժամանակ հնարավոր է արյան առկայություն, հազվագյուտ դեպքերում՝ նաև կաթիլային անմիզապահություն և հաճախամիզություն: Բոլոր այս երևույթներն անցնում են 2-4 շաբաթ անց և հետագայում այլևս ի հայտ չեն գալիս:

Շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից հետո ցավերի առաջացումը պայմանավորված է մի քանի հանգամանքով. ռետինե կատետերի օգտագործում, բորբոքում, գերլցված միզապարկ և ոչ ժամանակակից անզգայացում:

Շագանակագեղձի տրանսուրետրալ ռեզեկցիայի դեպքում հյուսվածքները կտրվում են հատուկ գործիքի միջոցով: Բնականաբար, դա հանգեցնում է մազանոթների վնասման և արյան կորստի: Սակայն վիրահատությունների բիպոլյար և պլազմակինետիկական մեթոդները, կտրվածքին զուգահեռ իրականացվում է անոթների կոագուլյացիա: Դա մեզ հնարավորություն է տալիս ապահովել արյան՝ նույնիսկ նվազագույն քանակությամբ կորստի բացակայություն, ընդ որում՝ հանգիստ կերպով հեռացվում է ադենոմատոզ փոփոխված ողջ հյուսվածքը:

Ցանկացած վիրահատական միջամտության դեպքում հնարավոր է բորբոքում և, որպես դրա հետևանք, մարմնի ջերմաստիճանի բարձրացում: Այդ իսկ պատճառով վիրահատությունից առաջ մենք վերցնում ենք մեզի և արյան անալիզներ, որոնք բացառում են օրգանիզմում բորբոքային գործընթացների առկայությունը:
Վիրահատությունից առաջ մենք հիվանդին նշանակում ենք լայն սպեկտրի անտիբիոտիկներ, որոնց կիրառումը շարունակվում է վիրահատությունից հետո մինչև 5-7 օր:

Շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից հետո ի հայտ եկած անմիզապահությունը պայմանավորված է միզուկի սֆինկտերի վնասվածքով: Ամենից հաճախ շագանակագեղձի ադենոմայի հեռացումից հետո անմիզապահությունն առաջանում է մոնոպոլյար ռեզեկտոսկոպի կիրառումից, այն դեպքում, երբ շատ ավելի կատարելագործված բիպոլյար ռեզեկտոսկոպը կամ «պլազման» թույլ են տալիս շրջանցել այդ բարդությունը:
Շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից հետո անմիզապահության բուժմանն են ուղղված տղամարդկանց համար նախատեսված Կեգելի վարժությունները, որոնք, սակայն, հնարավոր է իրականացնել ոչ շուտ, քան շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից 2-3 շաբաթ անց:

Այս իրավիճակը պայմանավորված է երկու գործոնով. շագանակագեղձի ՏՈՒՌ վիրահատությունից հետո ռեցեպտորների գրգռվածությամբ և միզապարկի կողմից ուժեղ կրճատվելու «սովորությամբ»: Հաճախամիզություն է զարգանում վիրահատված հիվանդների 20-30%-ի մոտ, և այն սովորաբար դադարում է շագանակագեղձի ՏՈՒՌ-ից 1-2 շաբաթ անց:

Սա ոչ թե բարդություն է, այլ ստանդարտ իրավիճակ: Մեզը պղտոր է դառնում ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից առավելագույնը 1 ամիս անց: Աստեղ որևէ սարսափելի բան չկա, սակայն անհրաժեշտ է անպայման այդ մասին տեղեկացնել բժշկին: Շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից հետո ի հայտ եկած պղտոր մեզը կամ մեզի մեջ արյան առկայությունը պայմանավորված են հեռացված շագանակագեղձի մակերեսի լավացման հետ: Որպես համեմատություն՝ կարելի է նշել, օրինակ, ծնկի վնասվածքի դեպքում առաջացած վերքի լավանալը: 1-2 շաբաթ անց լավանում է չոր վերքը: Նույն երևույթը տեղի է ունենում շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ վիրահատությունից առաջացած կեղանքի հետ: Ի տարբերություն ծնկի՝ շագանակագեղձում առաջացած կեղանքը մշտապես լվացվում է մեզով, ինչի պատճառով էլ մեզը պղտոր է դառնում:

Այս բարդությունն առավել հաճախ հանդիպում է անփորձ ուրոլոգների կամ ոչ ժամանակակից սարքավորումների կիրառման դեպքում: Դրա պատճառ է հանդիսանում միզուկի էլեկտրավիրաբուժական վնասումը: Միզուկի ստրիկտուրայի առաջացումը պահանջում է կրկնակի վիրահատություն:

Որպես կանոն՝ շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ-ից հետո առանձնահատուկ ռեաբիլիտացիա չի պահանջվում: Հիվանդները մեծ մասամբ սկսում են աշխատանքի գնալ վիրահատությունից մեկ շաբաթ անց: Շատ հիվանդներ տալիս են հետևյալ հարցը. «Արդյո՞ք շագանակագեղձի ադենոմայի ՏՈՒՌ վիրահատությունից կտուժի էրեկցիան»: Ոչ: Ճիշտ իրականացված բիպոլյար կամ պլազմային ռեզեկցիաների դեպքում էրեկցիան հիմնականում զգալիորեն բարելավվում է, ինչը պայմանավորված է դեպի առնանդամ զարկերակային արյան հոսքի կարգավորմամբ: