Միզապարկի հեռացում

Անհրաժեշտ է իմանալ և հասկանալ, որ ԱՄՆ-ում, եվրոպական երկրներում, Ռուսաստանում իրականացված բազմաթիվ հետազոտությունների արդյունքում հաստատվել է, որ առաջին ստադիայից բարձր փուլում միզապարկի քաղցկեղի որակյալ բուժումը հնարավոր է միմիայն միզապարկի հեռացման դեպքում: Բազմիցս փորձեր են արվել պահպանել օրգանը՝ հեռացնելով միայն ուռուցքը: Սակայն դա մշտապես տխուր հետևանքներ է ունեցել: Այստեղից էլ հետևյալ հիմնադրույթը՝ եթե ուռուցքը տարածվել է լորձաթաղանթից այն կողմ, ապա մարդու կյանքը կարելի է փրկել միայն ցիստէկտոմիայի միջոցով:

Ավելին, եթե հիվադի մոտ ժամանակին հայտնաբերվել է առաջին ստադիայի չարորակ քաղցկեղ, և բուժումից հետո ռեցիդիվ է, ապա այս դեպքում ևս խորհուրդ է նշանակվում է օրգանի հեռացում:

Չնայած այն հանգամանքին, որ միզապարկի հեռացումը հանդիսանում է ամենաբարդ վիրահատություններից մեկը, վերջին տարիներին մենք արդեն իրականացնում ենք այն լապարոսկոպիկ եղանակով՝ նվազագույն տրավմայով և առանց մեծ կտրվածքի: Լապարոսկոպիկ վիրահատության առավելություններն ակնհայտ են. այս դեպքում հիվանդի որովայնը «դռնբաց» չի սպասում մանրէներին, հետվիրահատական շրջանում չկան ցավեր և հսկայական սպի, չկա նաև ճողվածքի և պերիտոնիտի առաջացման հավանականություն: Հիվանդը ոտքի է կանգնում վիրահատության հաջորդ օրը:

Ժամանակակից տեխնոլոգիաները հնարավորություն են ընձեռում վերստեղծել միզապարկը աղիքի մի հատվածի միջոցով: Հակառակ դեպքում մարդը չի ունենա մեզի հավաքման համար ռեզերվուար, և միզածորանները դուրս կհանվեն որովայնի մաշկի վրա. հաշվի առնելով երիկամների մշտական վարակները՝ դա կհանգեցնի մահացու ելքով երիկամային քրոնիկ անբավարարության:
Միզապարկը վերականգնելու համար ամենից հաճախ մենք օգտագործում ենք զստաղիքը. վիրահատության այդ փուլը ցույց է տրված ստորև ներկայացված նկարներում:

Տղամարդկանց մոտ միզապարկի հեռացումը բնութագրվում է մի շարք յուրահատկություններով: Դրանցից ամենակարևորն է հետևյալ հարցը. հնարավո՞ր է արդյոք պահպանել շագանակագեղձը: Դրա պահպանումն ապահովում է լավ միզապահություն և թույլ է տալիս պահպանել էրեկցիան: Եթե նախկինում միզապարկը հեռացվում էր շագանակագեղձի և սերմնաբշտիկների հետ միասին, ապա ներկայումս, եթե ուռուցքը չի թափանցել շագանակագեղձի սահմաններից ներս, ապա մեր կողմից արվում է հնարավոր ամեն ինչ, որպեսզի պահպանվեն թե՛ շագանակագեղձը, թե՛ սերմնաբշտիկները:

Եթե տղամարդկանց մոտ առաջանում է շագանակագեղձի պահպանման խնդիր, ապա կանանց մոտ հաճախ առաջանում է արգանդի և, նույնիսկ, հեշտոցի հեռացման հարցը: Այդ իսկ պատճառով՝ կանանց մոտ միզապարկի հեռացումը պետք է իրականացվի ռեկոնստրուկտիվ վիրաբուժության փորձ ունեցող վիրաբույժ-օնկոլոգի կողմից: Վերջին տարիներին մենք լավ ֆունկցիոնալ արդյունքներ ենք ստանում՝ պահպանելով արգանդը և հեշտոցը, իհարկե, այն դեպքերում, երբ ուռուցքը չի ներթափանցել այդ օրգաններ: Սակայն նույնիսկ այդ դեպքում մեզ հաջողվում է իրականացնել հեշտոցի ռեկոնստրուկցիա, ինչի արդյունքում հնարավոր է դառնում վիրահատությունից հետո շարունակել ապրել սեռական կյանքով:

Միզապարկի հեռացման հետևանքները կախված են ինչպես վիրաբույժի փորձից և հիվանդության ստադիայից, այնպես էլ վիրահատության մեթոդից: Հետվիրահատական շրջանը, ռեաբիլիտացիան և վերականգնումն առավել արագ են ընթանում հատկապես լապարոսկոպիկ վիրահատությունից հետո: Մեր հիվանդները վիրահատությունից հետո վերակենդանացման բաժանմունքում են անցկացնում շատ քիչ ժամանակ, քանի որ լապարոսկոպիկ վիրահատությունն ուղեկցվում է նվազագույն, նույնիսկ զրոյական արյունահոսությամբ և բնութագրվում է որովայնային վարակների ռիսկի բացակայությամբ:
Միզապարկի հեռացման վիրահատությունից հետո ծայրահեղ կարևոր է հիվանդի ճիշտ հսկողությունը. Մենք ամեն օր գնահատում ենք երիկամների, աղիքների ֆունկցիաները, իսկ սրտանոթային և շնչառական համակարգերը գտնվում են մեր մշտական հսկողության ներքո: Ուշ հետվիրահատական շրջանում հիվանդը ստիպված է լինում հարմարվել վերականգնված միզապարկին. առաջին կես տարվա ընթացքում նա ստիպված է լինում միզել՝ ձեռքով սեղմելով փորը: Մենք գերադասում ենք կոնսուլտացիայի հրավիրել մեր հիվանդներին յուրաքանչյուր 1-1,5 ամիս, քանի որ վիրահատությանը հաջորդող մեկ տարվա ընթացքում բարձր է նոր միզապարկում քարերի առաջացման ռիսկը, և այդ վիճակն անուշադրության մատնելու դեպքում ստիպված կլինենք իրականացնել կրկնակի վիրահատություն:

Ցանկացած մեծ վիրահատություն պահանջում է նախավիրահատական մի շարք անալիզներ և հետազոտություններ: Դա բժշկի կամ անեսթեզիոլոգի քմահաճույքը չէ. դա հիվանդի անվտանգության ապահովումն է: Մենք պետք է համոզվենք, որ հետվիրահատական շրջանում չենք բախվի ստամոքսի կամ ուղիղ աղիքի արյունահոսության, որ չկան թաքնված հիվանդություններ, որոնց սրացումը կարող է տխրահռչակ ավարտ ունենալ: Կարևորագույն հետազոտություններից մեկն է ոտքերի երակների ուլտրաձայնային հետազոտությունը: Թվում է՝ ի՞նչ նպատակի է դա ընդհանրապես ծառայում: Խնդիրը նրանում է, որ մեծ վիրաբուժության մեջ գոյություն ունի մի մահացու բարդացում, որն է՝ ոտքի երակից թրոմբի պոկվելը և դրանով թոքային զարկերակի խցանումը: Հենց այդ բարդության պրոֆիլակտիկայի նպատակով՝ մեզ անհրաժեշտ է հետազոտել ոտքերի երակները՝ համոզվելու համար, որ դրանցում թրոմբեր չկան:

Միզապարկի հեռացման վիրահատության արժեքը պայմանավորված է մի շարք գործոններով՝ օգտագործվող նյութեր, միզապարկի վերականգնման մեթոդ, հոսպիտալացման տևողություն և դեղորայքային բուժում: Քանի որ այս վիրահատությունը հանդիսանում է ուրոլոգիայի ամենաբարդ վիրահատություններից մեկը, մենք նախընտրում ենք օգտագործել առավել հայտնի արտադրողներից ձեռք բերված նյութեր և դեղամիջոցներ: Մենք սկզբունքորեն չենք կիրառում անվտանգության տեսանկյունից թույլ նյութեր կամ դեղամիջոցներ՝ համարելով, որ նման բաների վրա տնտեսելու փորձերը կարող են տխուր հետևանքների հանգեցնել: