Քար միզածորանում

…- Գիշերվա ժամը 3-ին կլինիկա է դիմում 34-ամյա մի հիվանդ՝ միզաքարային հիվանդությամբ, աջ միզածորանի՝ ստորին մեկ երրորդ մասում քարով և երիկամային խիթով, - առավոտյան խորհրդակցության ընթացքում զեկուցում է հերթապահ բժիշկը, - Արտահերթ կարգով իրականացվել են բոլոր անհրաժեշտ անալիզները և հետազոտությունները, հիվանդը ցավազրկված է, գիշերվա մյուս մասն անց է կացրել հանգիստ՝ քնած վիճակում:
Նայում ենք երիկամի համակարգչային տոմոգրաֆիայի նկարները: Ա՜յ քեզ բան… գրեթե մեկ սանտիմետրանոց քար… Սովորաբար նմանատիպ քարերը խցանված են մնում արդեն երիկամից դուրս գալու հատվածում: Ըստ Հաունսֆիլդի սանդղակի՝ քարի խտություննը կազմում է 1000 միավոր: Իսկ դա արդեն իսկ անհնարին է դարձնում քարափշրումը դիստանցիոն եղանակով:
- Պատմե՛ք, խնդրում եմ, ինչպիսի՞ն են այդ ցավերը և երբանի՞ց են դրանք սկսվել, - արդեն զրուցում եմ հիվանդի հետ:
- Ես տեղյակ էի, որ քար կա երիկամիս մեջ, - նյարդայնացած պատմում է հիվանդը, - Հիմարի պես անընդհատ ձգձգեցի: Երեկ նոր պայմանագիր էինք ստորագրել, մի փոքր գարեջուր խմեցի, այնուհետև տաքսիով եկա մինչև տուն… Մոսկվայից դուրս եմ ապրում, իսկ այնտեղ ճանապարհն ասֆալտապատ չէ, մեքենան ցնցվելով էր գնում… Հասա տուն, և սկսվեց: Մեջքս ցավում էր, ցավը տարածվում էր դեպի աճուկներս, ուժ չունեի համբերելու: Միևնույն ցավն էր թե՛ պառկած, թե՛ կանգնած վիճակում… Շնորհակալ եմ բժշկին, որն արագ հասկացավ՝ ինչում է խնդիրը, իրականացրեց ուլտրաձայնային, ռենտգեն հետազոտություններ և այլն… Ցավազրկող սրսկեց: Իսկ ես վաղը երեկոյան պետք է թռչեմ Սուրգուտ: Չգնալ չեմ կարող, պայմանագիրը կկորցնենք:
- Դե, ջերմությունս բարձր չէր, երիկամի բորբոքում ևս չկա: Կարծում եմ՝ մեզ կհաջողվի Ձեզ վիրահատել և վաղն ուղարկել Սուրգուտ, - ասում եմ ես ժպտալով, - Խնդրում եմոչինչ չուտել և ոչինչ չխմել: Սկսելու ենք 1-1,5 ժամից:
- Ինչպե՞ս թե վիրահատելու եք, - սարսափած՝ հարցնում է հիվանդը, - չէ՞ որ դրանից հետո ես մեկ-երկու շաբաթ ստիպված եմ լինելու պառկել:
- Դե… Ինչպե՞ս ասել: Չէ՞ որ էնդոսկոպիան ևս վիրահատություն է համարվում: Մի՛ վախեցեք, մենք կփշրենք միզածորանի քարը լազերով, իսկ վիրահատության հաջորդ օրը միանգամայն լավ կզգաք Ձեզ: Համենայն դեպս կտեղադրվի ստենտ՝ թռիչքի ընթացքում Ձեզ անսպասելի երևույթներից ապահովագրելու նպատակով, - նկարում եմ վիրահատության սխեման, բացատրում եմ արագ առողջացում ակնկալելու հիմքերը, - Ոչինչ չուտեք, լա՞վ:

- Դե ի՞նչ, պատրա՞ստ եք: Անդրեյ Պավլովիչ, կարելի՞ է: Դե, գնացի՛նք, Աստված մեզ հետ, - սա բոլոր տիպի վիրահատությունների ավանդական մեկնարկն է: Նախ տեղեկանում ենք՝ բրիգադը պատրաստ է, թե ոչ, ապա թույլտվություն ենք խնդրում անեսթեզիոլոգից և, իհարկե, Աստծք օգնությունը երբևէ զուր չի լինում:
- Ուրեմն այսպես: Տվե՛ք ինձ ուրետերոսկոպը, խնդրում եմ, - օպերացիոն քույրն ինձ է մեկնում երկար և բարակ էնդոսկոպը, որի օգնությամբ միզուկի միջով ներթափանցում եմ միզապարկ: Ուսումնասիրում եմ:
- Այստեղ ամեն բան կարգին է: Գնացինք առաջ, - Ներթափանցում եմ միզածորան, բարձրանում մինչև քարը, - Ահա՛ այն, այս ժայռակտորը: Ա՜յ քեզ բան, ինչպիսի՜ այտուց: Տվեք լազերը:
Քարին եմ մոտեցնում լազերային մանրաթելը և սկսում եմ վերածել այն, մեր լեզվով ասած, փոշու:
- Հավաքե՛ք այս ամենը, խնդրում եմ, պետք է հանձնել քիմիական անալիզի, - ասում եմ ես՝ չնայած այն հանգամանքին, որ իմ բրիգադն արդեն վաղուց նմանատիպ գործողությունները կատարում է ինքնաբերաբար: - Եվ տվե՛ք ինձ ստենտը:
Քարը քայքայված է, սակայն լորձաթաղանթը խիստ այտուցված է, քանի որ քարը համեմատաբար երկար էր մնացել ներսում: Այդ այտուցը կարող է փակել անցքը, և այդ դեպքում հիվանդը կրկին ցավեր կունենա: Այդ պատճառով էլ՝ ստենտ:
- Վե՛րջ, վիրահատությունն ավարտվեց: Բոլորին շնորհակալություն: – Սա ևս ավանդական նախադասություն է. չէ՞ որ աշխատել եմ ոչ թե միայն ես, այլ իմ ողջ բրիգադը:
Հաջորդ օրը:
- Դե՞, ինչպե՞ս եք զգում: – Ժպտում եմ հիվանդին՝ արդեն իսկ գուշակելով պատասխանը՝ երիկամների ուլտրաձայնային հետազոտությունը ցույց տվեց, որ երիկամը լայնացած չէ, - Պատրա՞ստ եք թռչել Սուրգուտ:
- Կազմ-պատրա՛ստ, զեկուցում է հիվանդս, միզելիս մի փոքր այրոց եմ զգում, բայց դա ինձ չի խանգարի:
- Դե ինչ, ուրեմն հաջողություն Ձեզ: Մեկ շաբաթից կգաք, ստենտը կհանենք: Եվ քարի անալիզի արդյունքներն էլ պարզ կլինեն:
- Ի՞նչ անալիզ, - զգուշավորությամբ հարցնում է հիվանդը, - ինչ-որ վատ բանի՞ սպասեմ:
- Ոչ, - ժպտում եմ ես, - բայց նախ չհասկանա՞նք, թե ինչ պատճառով է Ձեզ մոտ հայտնվել քարը: Ձեզ որոշակի դիետա կնշանակենք, որպեսզի այլևս նման բան չկրկնվի:
- Այո, իհարկե: Հաստատ պետք չէ, որ կրկնվի, - նկատում եմ՝ ինչպես է տառապանքի ստվերն անցնում իմ՝ արդեն նախկին հիվանդի դեմքով, - Դու նույնիսկ չեք կարող պատկերացնել՝ ինչպիսի ցավեր են դրանք...