Ըստ էության, «երիկամային խիթի բուժում» հասկացություն գոյություն չունի, քանի որ այդ նոպան հանդիսանում է երիկամի հիվադության ախտանիշ: Սակայն գրեթե մշտապես այդ ախտանիշն ի հայտ է գալիս երիկամից մեզի արտահոսքի խցանման արդյունքում:
Առաջին և առավել հաճախ հանդիպող դեպքերը պայմանավորված են դեղորայքային, կոնսերվատիվ բուժմամբ: Այս բուժումը ենթադրում է քարի ինքնուրույն դուրս բերում. հիվանդը ստանում է ցավազրկող և սպազմոլիտիկ ղեղամիջոցներ, սակայն պարտադիր կերպով գտնվում է բժշկի հսկողության ներքո: Հարց է առաջանում. իսկ ավելի հեշտ չէ՞ր լինի այդ դեղերի մասին կարդալ համացանցում և բուժվել տանը:
Ցավոք, մեր համաքաղաքացիներից շատերը վարվում են հենց այդկերպ, ինչի արդյունքում կլինիկա են ընդունվում արդեն իսկ ծանր թարախային պիելոնեֆրիտով, ինչն առաջանում է միզականգին գումարված վարակի պատճառով: Մտածե՛ք ինքներդ. չէ՞ որ կլինիկայում բժշկի կողմից իրականացվում է դինամիկ հետազոտություն և, պիելոնեֆրիտի հենց առաջին նշանների դեպքում, ակտիվ միջոցառումներ են ձեռնարկվում մեզի արտահոսքի անհապաղ նորմավորման ուղղությամբ՝ երիկամի ստենտավորում կամ պունկցիոն նեֆրոստոմիա:
Երիկամային խիթի դեպքում երիկամի ստենտավորումը վիրահատական միջամտություն է, որի ընթացքում միզածորանում տեղադրվում է ստենտ՝ բարակ սնամեջ խողովակ, որով երիկամից մեզը հոսում է դեպի միզապարկ:
Պունկցիոն նեֆրոստոմիա: Մի շարք դեպքերում, երբ մեզի արտահոսքի բլոկադային ավելացել է վարակ, և ի հայտ է եկել երիկամի թարախային բորբոքում, ներքին ստենտի տեղադրումն ինքնին անհնարին է դառնում: Այդ դեպքում, ուլտրաձայնային սարքավորման հսկողության ներքո, գոտկատեղի հատվածում իրականացված փոքր անցքով երիկամի խոռոչում տեղադրվում է խողովակ՝ նեֆրոստոմա: Դա հնարավորություն է ընձեռում վերացնել երիկամում առկա թարախը և, արդեն պլանային կարգով, հիվանդի կյանքի համար առավել անվտանգ պայմաններում որոշել միզածորանից քարի հեռացման հարցը:
Այսպիսով, բուժում ասելով՝ մեծ մասամբ հասկանում ենք երիկամից մեզի արտահոսքի վերականգնման այս կամ այն մեթոդը: Արդյո՞ք արժե երիկամային խիթը բուժել տնային պայմաններում: Ոչ, չարժե: Միակ ճիշտ քայլն է՝ դիմել բժիշկ-ուրոլոգի: Անհապաղ: