Կարծիք՝ prodoctorov.ru կայքից

Երբեմն պատահում է, որ այս կյանքում փակվում են բոլոր դռները, և մարդն ապրում է իր դժբախտությամբ, ցավով ու դեպրեսիայով՝ առանց ապաքինման հրաշքի հավատի: Հենց այդպես էլ պատահեց ամուսնուս՝ Վարդանի հետ: 5 տարի կապտաթարախային վարակով “համեմված” միզաքարային հիվանդության դեմ մղվող ամենօրյա պայքարը մեր ընտանիքն ի սպառ քայքայեց, մինչ այն պահը, երբ հայտնվեցինք բժիշկ Դիլանյանի աշխատասենյակում: Ես շատ եմ աշխատում տարբեր մարդկանց հետ, և շատ նրբություններ կարող եմ զգալ շփման առաջին իսկ րոպեների ընթացքում: Չնայած տպավորությունն այնպիսին է, թե բժիշկը հենց հիվանդի ներկայությամբ է ընդունում հստակ և արագ որոշումներ, սակայն իրականում այդ ամենի ետևում կա բազմաթիվ տարիների աշխատանքային փորձ, ուսում և անծայրածիր գիտելիքներ, ինչպես նաև համախոհներ: Ութժամյա ծանր վիրահատություն: Գերմանյայից կապի մեջ են երկու պրոֆեսոր, որոնք խորհուրդ են տալիս հեռացնել ախտահարված երիկամը: Սակայն Դիլանյանը որոշեց պահպանել երիկամը՝ հաշմանդամ չդարձնելով և ապաքինման հնարավորություն տալով երիտասարդ տղամարդուն: Հետվիրահատական շրջանը բավականին բարդ էր. վիրաբույժների մի ողջ թիմ շուրջօրյա կապի մեջ էր մեզ հետ, որպեսզի վերացվեր ցանկացած շեղում: Այնուհետև՝ ռեաբիլիտացիա և երկար սպասված ապաքինում: Մենք օգտագործեցինք մեր շանսը 100%-ով: Բժիշկ Դիլանյանը և նրա թիմը՝ Միխաիլ Ռոդոմանը, Ալեքսանդր Լևիտանը, Մաքսիմ Ռյաբովն ամուսնուս ետ բերեցին «այն աշխարհից»: Անչափ շնորհակալ ենք: Խոնարհվում ենք Ձեր առջև: Անսահման հարգանքով՝ Վարդան և Ալինա Մինասյաններ: